Do Przyjaciół Poetów

Nie ma wiersza bez krwi,

Nie ma rymu bez prawdy,

Tylko najgorsze dni,

Przynoszą Poecie moc walki.

Bo pisanie jest jak pojedynek,

Najczęściej toczysz go ze sobą samym,

Najczęściej zdychasz o świcie,

Po ciężkim powolnym dniu prawdy.

Która oczywista nie jest,

Więc wpisujesz się w życia rejestr,

I piszesz najczęściej o śmierci,

Bo tylko ona Poete nęci i... Zachęca.

Poeta jest bratem śmierci,

Jej przyjacielem najbliższym,

Poeta kocha sie w śmierci,

I chce być dla niej tym pierwszym... Insygniem męki!