Miłość irracjonalna...

"Miłość irracjonalna"

Irracjonalna jest miłość, która rodzi krzywdy

I taka, która zmusza do życia w nieszczęściu

Więc tym bardziej ludzkości, należą się gwizdy

Miotające podziwu, wyrazy zachwytu

Gdy zamknięci w przestrzeni, stają się więźniami

Choć tak trudno zobaczyć jest ramy więzienia

Oddają po części rozebrane serce

Nie żądając w zamian zadośćuczynienia 

Tak więc, bólem porosłe łąki egzystencji 

Co czas jakiś wydają, swe bogate plony

Tak nieczułe na bóle, opętańcze jęki 

Próbują zakochiwać prostaka w matole

Taka jest więc dzisiaj, definicja uczuć

A może tylko tego co zwie się miłością

Że zakochać się można w przypadkowym druhu

Lecz tylko jedną osobę, darzysz namiętnością

By po wszystkim pamiętać o niej po wsze czasy

A w każdej kobiecie widzieć jej odbicie

Zakochany romantyk nie szuka już sławy

Tylko tęskni za nią w dziecięcym zachwycie

Choć nie widział jej długo, z myśli mu nie znikła

Po tym wszystkim co przeżył, pamięta złe chwile 

Co dziwnego w tym, że mu wciąż nie przeszła

A w każdej kolejnej szuka jej na siłę

Więc wystarczy już dzisiaj, kłamstw rzucanych ludziom

Że potrafi on kochać, jak kochają wszyscy

Raz zakochany, nie da się odkochać

Nawet czas nie przysypie jego cichych myśli

Wciąż pamięta jej sweter, przesiąknięty dymem

I pocięte, od kolan poszarpane spodnie

Kochał tylko jedną, kochał ją na siłę

"Lecz od myśli do czynów"... Zna życiową modłę

Więc ucieka do siebie, pamiętając o niej

By znów wódką przytępić wyostrzone zmysły

Stara się na siłę, zapominać o niej

Lecz ograniczone ma te owe siły

Które wyczerpał nadmiar życia w sferze marzeń
 Dziś już sam obchodzi swoje urodziny

Nie rozumiejąc nadal, że nie są już razem

Odlicza spędzone z ułudą godziny

Czasem do niej mówi, czasem tylko słucha
 Broni w wyobraźni, przed grążącym życiem

Kocha swą ułudę, kocha coraz bardziej   

Tak się jego życie staje własnym mitem

Gdy się budzi, całuje ją po boskiej nocy

Choć się zgwałcił nad ranem we własną poduszkę

Tak wygląda życie, w którym obłęd grozi

Kiedy nierealność jest już dla nas bytem...
....

Kochać może każdy, lecz przez całe życie

Udowadniać będzie, lojalność miłości

Będąc z nią o zmierzchu, i o bladym świcie

Nie wyrzeknie się nigdy własnej namiętności.  



Pamięci P.
Poznań 2011 roku