08.09.1989 r.

W dniu, którego nie pamiętam,

Świat znów zakpił sobie ze mnie.

Zapalając złe światełka,

Chciał oświetlić ciemność we mnie.

I gdy jasność zaświtała, 

On rozpoznał prawdę o mnie.

Gdzieś pośrodku mego ciała,

Chciał odnaleźć serce płodne.

Lecz odnalazł tylko pustkę 

I nie napisane wiersze.

Myślał, że odnajdzie miłość,

A odnalazł tylko resztkę.

Zatrwożony tą historią,

Chciał zapytać o przyczynę.

Wyjaśniłem, że co roku,

Kocham tylko Paulinę.

Więc zapytał mnie też o nią.

Co zgubiło wielką miłość?

Czy to była wódka z colą?

Co się stało z tą dziewczyną?

Ja mu na to... Karle głupi!

Ona żyje w poematach.

Nawet jeśli ból mój próżny,

Jak co roku będę płakał.

Z okazji urodzin.

Paulinie dedykuję Autor.