Nostalgiczny Spacer

Ty mnie znowu pytasz o książkę,

Czy nie można tam czegoś pozmieniać. 

Zakończenie jest ogólnie dobre, 

Ale mówisz, że nie na teraz. 

Męczysz mnie od godzin porannych, 

O korektę, o zmianę tekstu. 

Żeby ktoś nie pomyślał przypadkiem, 

Że skoro jesteś ze mną, to treść, nie ma sensu. 

I patrzysz mi ciągle przez ramię, co tam nowego nanosze. 

Jakie poprawki na papier z umysłu swego przenoszę. 

Aż w końcu się do mnie uśmiechasz, 

I mówisz: teraz jest dobrze,

Z mojej biografii zrobiłaś romans za własne pieniądze. 

Ale zgadzam się prawie na wszystko, 

Zmieniam imiona i nadaje nowe. 

Nagle mnie pytasz o dziecko 

A ja tracę wątek i mowę.

Zabieram Cię więc na spacer, a raczej wyciągam na piwo.

Pytam co miało znaczy takie pytanie na żywo?

Mówisz, że w końcu jestem, to trzeba to wykorzystać. 

Ja Ci odpowiem wierszem - przestań.

Za wiele na mojej głowie, za dużo za mną, przed mną, 

Żebym sprowadzał na ziemię swój własny obraz z nędza. 

Ty i tak wiesz przecież, że o cokolwiek mnie poprosisz, 

Stanie się faktem, daj mi się najpierw otworzyć, i popisać w wannie. 

Wiele się lądów zdeptało, wiele się miast obeszło. 

Lecz zawsze w miejscu na serce, 

Miałem Ciebie i Gniezno. 

Więc wybacz mi brak konkretów i złych czasem odpowiedzi,

Od wczoraj mi jeszcze nie przeszło, co? Brak nadziei.