Rozmowa z Antkiem

Rozmowa z Antkiem

Nie znasz mnie, bo znać nie możesz

Taki scenariusz napisało życie

Ja wybrałem swoją bardzo trudną drogę

Tobie dałem życie...

Nie wierz we wszystko co przeczytasz o mnie

Jestem poetą, a nie dziwolągiem,                              

 Za którego mnie mają Tobie i mnie współcześni

Uwierz, że ta prawda w głowie się nie mieści.

Zrozum, że tak żyłem, bo nie miałem wyjścia

Poetycka wiara pchała mnie do czyśca

Gdzie opłukiwałem dusze z resztek kłamstwa

To natura wybiera człowieka do tańca.

Mnie przypisano wybitną solówkę

Właśnie przez to za młodu piłem ciągle wódkę

By samotność odgonić i w wiersze pozbierać

Alkoholizm mi stworzył nie jeden poemat.

I cierpiałem przez lata jak każdy poeta

Tracąc Ciebie twe siostry i rozum też nie raz,

By w kolejnych odwykach szukać słów nadziei

Zrozum, że piekło artysty jest prawdą jego idei.

A ja dla swojej poświęciłem życie

Nie bądź zły mój Synu pisząc o mnie w zeszycie,

Bo i mnie nie łatwo jest pisać o Tobie

Bądź zdrów niech poezja połączy nas w zgodzie.