Tak po prostu

Nie pamiętam światła,  żyjąc jak robak w ciemni
Wiodąc żywot gnijącego prostaczka,  jestem malutki
A od zaciemnienia otrzymałem jasny sygnał
Brak nadziei na rychły przebłysk.

Nosili mnie na akademickich drzwiach od pokoju 253
Śpiewając piosenkę o Janku co padł
Ale przecież Towarzysze ja żyje!
Więc nie śpiewajcie mi proszę o złej śmierci.

Chyba, że duch...,  tak tego u mnie już nie ma
Ponoć widziano go na terenie fabryki Polmosu
Decydował o wielkości bieżącej sprzedaży
Cena detaliczna choć zakup hurtowy.

Wychodzę z ciemni po raz kolejny...
Oślepły i głuchy na wszelką naukę,  podążam w kierunku świadomości
Piosenka się kończy, ostatnie głosy pomału milkną
Ja tradycyjnie odzyskuje pełną władzę nad ciałem

Do Ludzi!!!  Powiedziała iluzja do kłamstwa
Jak miło na schodach spotkać znów ułudę.