Perspektywa

Podeptało mnie życie ale nie płaczę

Gdy nie miałem niczego - miałem wszystko

Gdy mam wszystko - nie mam nic

Taka miara na przyszłość i pytanie jak żyć?

Skrapla się życie powoli, jak kroplówka za wolno puszczona

Ale dobrze, niech trochę poboli, niepotrzebna jest mi harmonia

Monotonia i kilka, kilkanaście sekund, upływa w zepsutym zegarze

Monogamia? Nie, nie będziemy się kulić już razem

My jak witraż i miraż za razem

Pozbawieni woli i nadziei, uderzamy o ziemię

Bijemy się z ziemią jak z metaforą prawdy

Która zakłamana jest już w samej definicji

Było miło sekundo, ale nie wracaj

Dość zmarnowanych monotonnych chwil

Bez lepszej jaśniejszej perspektywy

Przyszłość? Na Boga darujcie...śmiech