Zakopiański Pomnik

„Zakopiański Pomnik”

Trwałość nadziei to smak pamiętania

Kiedy na szczytach życia rządzi ból i strach

Kim ona była w godzinie kochania?

Kim byłem ja?

Gdy w żądzy zamkniesz to, co prawdziwe

I kiedy słowa nie są przesadne

To wtedy w życiu wszystko jest możliwe

Wszystko jest proste i łatwe

Bo znaleźć siebie w drugim człowieku

To jak za życia odnaleźć „JA”

Potrzebę tego niepoznanego

Smaku, pokusy za dnia

I cóż, że z światów innych, nieznanych

Skoro bez słowa o każdej porze

Wiedzą, że znają swój własny diament

Wiedzą, że to im pomoże

Skoro przetrwali krakowskie wspomnienia

To ich nie zniszczy żaden strach

Coś ich uchroni od zapomnienia

Tego, że to jest ich świat

P.S.

Nawet, gdy chwilę nastąpią ciężkie

I trzeba będzie miłość przekłuć w strach

Wtedy legiony, chwile zwycięskie

Rzucą choroby na wiatr…

Wiersz jest obrazem bez farby.