Uroda Biedy

"Uroda Biedy"

Chodzę smutny, głodny i śpię na ziemi

Tak się toczy dzień z tym niepewnym jutrem

Jedno wiem na pewno, że nic się nie zmieni

Przepocona kurtka nie stanie się futrem

Wszystkie moje dni i każdy z osobna

Tworzą makabrycznie rzeczywisty obraz

Bieda ma ohydna i wiara niezłomna

Składa się na pejzaż nigdy zaś na ołtarz

Lecz gdy spytasz po prawdzie, czy braknie mi czegoś

Odpowiem jak dumny Paw stroszący pióra

Nie masz przyjacielu nic wartościowego

Reszta zaś w zasadzie to wierutna bzdura

Bo bieda jest jak klejnot łączący karaty

Każdego z osobna lecz o jednej wadze

Ludzie bardzo biedni uczciwi z zasady

       Kochają po prostu być zwyczajnie razem