Moje smutne miasto

„Moje smutne miasto”

Moje rodzinne miasto to zgliszcza

Pośród domów, marketów i aptek

Siedzi pewien od dziś rezerwista

I się trzyma za kable

Na Wrocławskiej debilne „Penery”

Głośna muza w rozpieprzonym maluchu

Tak się chłopak dorabia „wenery”

A dziewczyna, śladów na brzuchu

Amfiteatr, zarósł ponad miarę

Bo się władza czepia wszystkiego

Ja w tym miejscu, nie raz wino chlałem

Nie żałuję, dzisiaj niczego

Moje miasto jest jak jego ludzie

Bardzo smutne, pozbawiona sumienia

Tu się żyje, tak jak się idzie po gruzie

Tylko tutaj, droga nic nie zmienia

Ja pamiętam, czasy nieco lepsze

Kiedy wspólnie, razem z przyjaciółmi

Stwierdziliśmy, że nikomu się nie chcę

Szukać sensu w próżni.