Bosa – Epilog

„Bosa – Epilog”

Nie rozumiem, czemu sen na oczy wcisnął

Obraz Ciebie stojącej na dworcu

I do czego chce bym się przyznał

I dlaczego ma to być na końcu

Pamięć moja nie zna zniekształcenia

Działa zawsze jak jej Pan nakaże

Więc co z tego życie nam pozmienia

Tego obraz na pewno nie wskaże

Świat odwrócił głowę od słuchaczy

A Ty - bosa - chwyciłaś za reset

Nic nie zmaże z opętańczej twarzy

Rzuconego z pogardą – Nie Chcę!

A zapomnieć nie pozwolą „inni”

I obłuda, że czas nie przebacza

W mej rozpaczy - ja - jedynie winny

Bez procesu, wyroku i kata.