Opowieść mądrego o życiu głupiego...

„Opowieść mądrego o życiu głupiego”

Kiedy piekło chłód zamrozi

I gdy w serce ogień wchodzi

Człowiek pozostaje sensem

Złym wyznawcą, co chce więcej

Lecz czy można między ściany

Wkładać rozum niezrównany

Który w świecie nie ma równych

Irytacji stanów trudnych

Tak to właśnie moi mili

Debiliści świat kształcili

Tworząc nową niezrównaną

Głupią masę ludźmi zwaną

I nie dziwi mnie nic wcale

Że to pisklę bardzo małe

Głupsze rośnie od orzecha

Na którego przyszłość czeka

Więc dziś płaczę nad rozlanym

Mlekiem ściętym i wylanym

Że głupoty nic nie zmaże

Nie pomogą tu pisarze

Bo i czytać między wierszy

Nie potrafi pierwszy lepszy

Który cztery z bólem klasy

Skończył dla zrobienia masy

A z tępotą moi mili

To już nie raz świat gwałcili

Inteligent – wykładowca

Czyli wykształcona owca

Co obżarła się po uszy

Pseudo nauk z kapeluszy

Gdzieś zerżniętych prawd odkrytych

Nauczonych i wyrytych

Zmierzających do pokrycia

Swoich rojeń w świetle życia

Tak niechcianych przez słuchaczy

Bo to dla nich nic nie znaczy

Więc zmierzając do swej puenty

Towarzyszu nie przeciętny

Zrozum w końcu, że już czeka

Niepoznana wiedza człeka

Który nazwał się kokietą

Wyrzuconym gdzieś ascetą

Tym proszącym Cię wyraźnie

Byś sam myślał tak doraźnie

A nie stracisz nic z wielkość

Wzmocnisz wiedzy swojej kości

I posiądziesz w sobie chwałę

Bycia wielkim - doskonałym