Nienawidzę

„Nienawidzę”

Nienawidzę świata, ludzi, no i siebie

Nie potrafię, w pustym domu, znaleźć znów żadnego sensu

Jestem niczym, tak jak Ty beze mnie

Twoja twarz, tez nie ukryje wstydu

Nienawidzę, przede wszystkim ludzi…

Tych którzy kazali wierzyć

Nienawidzę Ciebie!

Choć bez Ciebie, nie potrafię przeżyć

 Nienawidzę dnia, i nienawidzę nocy

Nienawidzę chwil, w których muszę tworzyć

Nienawidzę słońca, bo jest twoim blaskiem

Nienawidzę końca, gdy jest nic nie jasne

Nienawidzę siebie, choć Ty tego nie wiesz

Nienawidzę  Ciebie…  Nienawidzę przecież?

A tak naprawdę kocham, i za to nienawidzę

Wszystko jest przeszłością , świata już nie widzę!

W agonicznym stanie, w przestrzeń znów uciekam

Gdzie jesteś Kochanie, gdy na Ciebie czekam…

                         

                                                                                     Pamięci poszukiwanego Natchnienia